In 2019 reisde ik naar Senegal, een land dat me diep raakte en me confronteerde met de complexe realiteit van het postkoloniale Afrika. Senegal is een land van contrasten — rijk aan cultuur, muziek, spiritualiteit en gemeenschapszin — maar tegelijk getekend door structurele ongelijkheid en eeuwenlange uitbuiting.

De invloed van de koloniale geschiedenis is er nog elke dag tastbaar. Niet als een hoofdstuk uit het verleden, maar als een systeem dat doorwerkt in het heden. In de visserij zijn het vaak Europese bedrijven die de rijkdommen van de zee exploiteren, ten koste van lokale vissers. In de mijnbouw zijn het buitenlandse belangen die bepalen wie profiteert, terwijl Senegalese arbeiders het zware werk doen onder vaak erbarmelijke omstandigheden. Zelfs tijdens verkiezingen klinkt de echo van vroegere overheersing door in buitenlandse inmenging en belangen.

Voor dat ik naar Senegal ging dacht ik dat een cultuur shock mij niet snel zou overkomen, ik had genoeg kranten gelezen en documentaires gezien… dacht ik. Maar niets kon me voorbereiden op de werkelijkheid: het contrast tussen de schoonheid van het dagelijkse leven en de zichtbare sporen van uitbuiting, tussen warme gastvrijheid en structureel onrecht.

Toch is deze serie geen aanklacht alleen. Het is vooral een ode aan de veerkracht van de mensen die ik ontmoette. De portretten in deze reeks tonen trots, kracht en verbondenheid. Gezichten die vertellen over een leven dat niet altijd makkelijk is, maar ook over creativiteit, doorzettingsvermogen en liefde voor gemeenschap en traditie.

Met deze foto’s wil ik recht doen aan hun verhaal. Niet als object van medelijden, maar als mensen met eigen stemmen, eigen keuzes en een diepgewortelde waardigheid